Afspiegeling

Vorige week vrijdag ben ik zeventien jaar oud geworden. Over een jaar ben ik achttien en begint dan echt het 'grotemensenleven'. Ik kijk terug naar een mooi en gelukkig jaar dat en hoop dat het komende jaar net zo mooi en gelukkig mag zijn. En eigenlijk weet ik bijna zeker dat dit ook zo zal zijn. 

Het is ruim 28 jaar geleden dat Chet Baker overleed. Dat hij door onbekende omstandigheden uit het raam van zijn hotelkamer in Amsterdam viel. Ik heb al meerdere keren geschreven over het feit dat de muziek van Chet Baker een speciale plek inneemt in mijn hart; hoe zijn muziek zo anders is dan al het andere.

De documentaire 'Let's Get Lost' biedt een intieme kijk in zijn leven. Hoe zijn leven eigenlijk compleet mislukt is, alleen de muziek was briljant. Ik vraag mezelf vaak af of het zo is dat de briljante figuren in de kunst extra gevoelig zijn voor verdovende middelen. Of deze middelen een uitvlucht voor hen zijn uit hun geest. Misschien is het zo dat hun briljante geest hun gift, maar ook hun vloek is. Misschien was het zo dat Chet Baker alleen maar briljante muziek kon maken, maar voor de rest een mislukte persoonlijkheid en leven had.

Wat voor mij de muziek van Chet Baker zo goed maakt is dat in deze muziek echt zijn levensverhaal hoort, meer dan in de de muziek van velen anderen. Je hoort de boodschap, de problematiek, de aftakeling, maar bovenal de briljante geest.

Ik kruip een andere wereld in als ik concerten van hem luister uit de jaren-80. Je hoort als het ware het onvermijdelijke noodlot in de muziek. Je hoort de muziek spreken dat Chet Baker bijna aan het eind was gekomen.

Gelukkig hebben we de muziek nog. De muziek die een afspiegeling is van wie Chet Baker was, waar hij voor stond. Want ondanks zijn turbulente leven en de velen fouten die hij gemaakt heeft, stond hij wel ergens voor. Hij stond voor zijn muziek.